قبل‌از‌آنی‌کی‌بو‌دنیاده‌بولم‌سوت‌دادینی/ آنام‌اورگددی‌منه‌اول‌حسینین‌آدینی*
بسم ربّ عشق
انگار که هرسال روز عاشورا تمام وقایع بار دیگر تکرار می شود. روز سنگینی ست آنقدر که غروب جمعه در مقابلش هیچ می شود.
انگار که هرسال در همان روز، همه چیز بار دیگر تکرار می شود و ما هر سال مثل تمام این سال ها دست روی دست گذاشته ایم و نشسته ایم به تماشا!
از پا حسین افتاد و ما بر پای بودیم
زینب اسیری رفت و ما بر جای بودیم
روز عاشورا که می رسد، تا ظهر بیاید و خورشید برسد وسط آسمان جانم به لب می رسد! دلم حال عجیبی دارد وقتی می دانم در جایی از زمان واقعه ای در حال رخ دادن است و "ما، انبوه کرکسان تماشا، با شحنه های مامور، مامورهای معذور، همسان و هم سکوت ماندیم"
شام غریبان که می شود، مداح که روضه شام غریبانش را شروع می کند، یقه خودم را می گیرم و می گویم: چرا چنین کردی!؟
هر بار که خبر فوت کسی را می شنوم، پیر باشد یا جوان، بزرگ باشد یا کوچک، دعای صبر برای خانواده و عزیزانش می کنم. چرا که فکر میکنم رفتن همیشه برای آنهایی که می مانند سخت تر است. و خدایا صبر، صبر، برای آنها که روز عاشورا ماندند.
*قبل از آنکه در این دنیا طعم شیر مادر را بدانم
مادرم، ابتدا نام حسین را به من آموخته است.
محسن خطیبی فر
