درانتظار اتفاقات خوب

به رسم محبت به نام خدا..

درانتظار اتفاقات خوب

به رسم محبت به نام خدا..

درانتظار اتفاقات خوب

بسم الله الرحمن الرحیم
سلام
اتفاق در لغت به معنای حادثه وپیشامد است
و اتفاق خوب همان پیشامدی است که حالمان راخوب می کند

آدمی که منتظر است
هیچ نشانه خاصی ندارد!
فقط
باهرصدایی برمیگردد


"یک نفر
کاش همین لحظه
همین جا فی الفور
برسداز ره و
حال دل من خوب شود.."

امضا:منتظراتفاقات خوب!


در منوی بلاگ ببینید "یک صفحه نور"‌

بایگانی

۵ مطلب در مهر ۱۳۹۷ ثبت شده است

به نام خدا

صبح زود، توی اتوبوس شلوغ، نشسته است صندلی ته اتوبوس. عینک مستطیلی‌اش را به چشم زده  و در حال خواندن کتاب کوچک توی دستش است. فارغ از هیاهوی داخل اتوبوس، خودش را سپرده به کلمات کتاب. گاهی سرش را بلند می‌کند و از پنجره به بیرون خیره می‌شود. اتوبوس به ایستگاه دانشگاه می‌رسد؛ پشت سر گروهی از دانشجویان پیاده می‌شود و راه دانشگاه را در پیش می‌گیرد. حواسش به دور و برش نیست. توی افکار و خیالات خودش سِیر می‌کند. وارد محوطه دانشگاه می‌شود و کم کم دور وبرش هم شلوغ‌تر می‌شود. دانشجوها هر کدام به مقصد ساختمانی و کلاسی مسیرشان را با سرعت طی می‌کنند. مثل صبح هر پنج روز هفته، با دانشجویان ادبیات هم مسیر شده است. سروصدای اول صبح جوان‌های پرانرژی اطرافش، حواسش را به مکان و زمان فعلی‌اش می‌آورد.
- فکر می‌کنی زشت نیست برم از اردکانی اشکالات مقاله‌م رو بپرسم؟
این جمله پرسشی که از سمت دختر جوان روبرویش خطاب به دوست همراهش پرسیده می‌شود، نه تنها مخاطب سوال را برای لحظاتی به فکر فرو می‌برد. که او را پرت می‌کند به سال‌های قبل. همان سال‌هایی که او در کسوت دانشجو همین مسیر را با انرژی طی می‌کرد. زمانی که چند متر آن طرف‌تر روی نیمکت زیر درخت نشسته بود و به دوستش گفته بود:
- امروز می‌خوام برم بهش بگم کمکم کنه، مثل خودش خوب بنویسم.
و بعد لبخند عمیقی نشانده بود روی صورتی که چشم‌هایش آن روزها برق عجیبی داشتند.
جلوی ساختمان که می‌رسد، سعی می‌کند افسار حواسش را دست بگیرد که صحنه آشنایی، تلاشش را باطل می‌کند. دختر ریزنقشی با مقنعه سرمه‌ای و کوله بیش از حد آویزان روی دوشش، پوشه کلفتی توی دستش گرفته و نگاهش را به دست راست مرد جوان کنارش دوخته که تند تند دارد توی کاغذ می‌نویسد و همزمان چیزی را توضیح می‌دهد. یادش می‌آید که پایین همین پله‌ها برای اولین بار توی چشم‌هایش نگاه کرده بود و گفته بود:
- خیلی پیشرفت کردین. این نوشته ده مرتبه بهتر از نوشته‌ای هست که روز اول برام آوردید.
و همان روز بود که تمام دو ساعت، زمان استراحت ظهر را زل زده بود به توضیحات آبی رنگی که انتهای نوشته سیاهش نقش بسته بود و هی لبخند زده بود.
با همان قدم‌های آرام که حالا آرام‌تر شده، خودش را به دفتر نشریه می‌رساند. روی صندلی که می‌نشیند، نفسش را بیرون می‌دهد و لیست کارهای آن روزش را جلوی چشم می‌آورد. باید زنگ بزند و نتیجه داوری مقاله دوتا از دانشجوها را جویا شود. شماره را می‌گیرد و گوشی را روی گوشش می‌گذارد. نگاهش را به در اتاق می‌دوزد. تنها رنگش را عوض کرده‌اند. همان دری است که تکیه داده بود بهش و منتظر جواب، زل زده بود به دهان کسی که نشسته بود روی همین صندلی که حالا خودش نشسته و انگشت‌هایش را ترق ترق می‌شکست. جمله"هفته بعد توی نشریه چاپ می‌شود" که به گوشش رسیده بود، چرخیده بود که برود و اولین خبر را خودش به اولین نفر بدهد. که همان اولین نفر پشت سرش ظاهر شده بود و اولین تبریک را به سمعش رسانده بود و او جشن گرفته بود برای لحظه‌هایی که شادیشان مضاعف است.
- الو بفرمایید...
نکته‌های لازم را توی کاغذ زیر دستش یادداشت می‌کند. تلفن که تمام می‌شود حواسش را جمع کار می‌کند و این بار موفق می‌شود و تا ساعت ۱۲ بی حواس به زمان خود را غرق کار می‌کند. با صدای پیامک گوشی سرش را از روی مانیتور بلند می‌کند و همزمان که دست چپش را روی گردن خشک شده‌اش می‌گذارد دستش را به سمت گوشی دراز می‌کند.
-"زود جمع و جور کن با بچه‌ها میریم ناهار"
در حال مرتب کردن کاغذهای روی میز است که در باز می‌شود و وحیده داخل می‌شود.
- تموم نشدی؟
آخرین پوشه را توی قفسه می‌گذارد.
- چرا. داشتم میومدم.
وحیده چرخی توی اتاق می‌زند و با لبخند می‌گوید:
- ولی انصافا تو از هممون سرتر شدی. حقت هم بود البته.
و اشاره‌ای به دوروبرش می‌کند. لبخندی هرچند تلخ روی لب‌هایش می‌نشیند. و زیر لب میگوید:
- فقط همین؟
- چی فقط همین؟
- هیچی.
و توی دلش ادامه می‌دهد:"فقط همین حقم بود؟"
زمانی که حکم رسیده بود دستش، همین جمله را شنیده بود:
- بهتون تبریک می‌گم واقعا لیاقتش رو داشتید و به حقتون رسیدید.
و بعد همان لبخند، و بعد خداحافظی. و نه حتی "به امید دیداری".
- یه خورده دست بجنبون!
کیف را روی دوشش می‌اندازد.
- بریم.
از اتاق خارج می‌شوند و در را پشت سرشان می‌بندند.


+سخن‌سرا

*اون قسمت آبی رنگ، صحنه‌ای هست که مشاهده شده و طرح داستان شکل گرفته. البته من یه خورده تقلب هم کردم:/

*من بلد نیستم داستان رو توی زمان گذشته بنویسم! با فعل‌های ماضی شروع می‌کنم و وسط نوشته می‌بینم بدون اینکه متوجه بشم، فعل‌های مضارع استفاده کردم. بعد مجبور می‌شم برم فعل‌های ماضی سطرهای اول رو مضارع کنم:|

منتظر اتفاقات خوب (حورا)
۲۲ مهر ۹۷ ، ۰۰:۱۶ ۵ نظر

به نام خدا
همین ابتدای کار اعتراف می‌کنم که نه سواد موسیقی دارم و نه خوره موسیقی هستم! و بنابراین دنبال نگاری توی نوایی بودن به غایت برایم سخت است. اما این نوا را وقتی گوش می‌کنم نمایی توی ذهنم شکل می‌گیرد، کلیشه‌ای و آشنا.

یک صبح بهاری که هنوز ساعات زیادی از طلوع آفتاب نگذشته، صدای ساز توی کوچه‌ای که خانه‌های قدیمی با آجرهای نارنجی کنار هم ردیف شده‌اند، می‌پیچد. پسرک مو مشکی ساز به بغل به دیواری تکیه داده و بالای سرش پنجره‌ای است که پرده سفید با گل‌های صورتی آن را پوشانده است. صدای ساز می‌پیچد و می‌پیچد و می‌رسد به گوش دخترک غرق در خواب پشت پنجره! پسرک ساز می‌زند. دخترک بیدار می‌شود. خواب از سر دختر قصه‌مان پریده نپریده، پنجره را باز می‌کند تا حرفی بار عامل مزاحم خواب شیرینش بکند که... حرف در دهانش می‌ماند! پنجره را نمی‌بندد. پسرک لبخند زنان ساز می‌زند و ساز می‌زند.


آهنگ دوم / رادیوبلاگی‌ها / نوا نگار


مجددا اعلام می‌کنم که دعوت می‌شود از:

هلما، مهسا، تسنیم، فرشته، لیمو.

منتظر اتفاقات خوب (حورا)
۱۵ مهر ۹۷ ، ۱۸:۲۷ ۷ نظر

به نام خدا

بعضی‌ها معتقد هستند که موسیقی نوعی غذا است. و بعضی دیگر معتقد هستند که موسیقی دارو هست. دارویی که می‌تونه زندگی ببخشه و یا کُشنده باشه. اگه به موقع و به جا از داروی مناسبی استفاده کنیم، به سلامتی ما کمک می‌کنه. واگه داروی اشتباهی رو در زمان اشتباهی بخوریم، حتی می‌تونه موجب مرگ‌مون بشه. هر دارویی برای هر کسی مناسب نیست. دارویی که برای من تجویز می‌شه نمی‌تونه سلامتی شما رو هم تضمین کنه و برعکس.
رادیوبلاگی‌ها این بار با چالش نوا نگار اومده که باز همه بنویسیم، بخونیم و لذت ببریم.
منم قبل از نوشتن متن خودم، پیشاپیش دعوت می‌کنم از هلما، مهسا(باشد که انگشت مبارک بر کیبورد بلغزاند:/)، تسنیم و فرشته و لیمو.

منتظر اتفاقات خوب (حورا)
۱۲ مهر ۹۷ ، ۰۶:۳۵ ۵ نظر

به نام خدا

تو نمی‌تونی بفهمی قهرمان چیه جسپر. تو توی زمونه‌ای بزرگ شده‌ای که این کلمه بی‌ارزش شده، از هر معنایی تهی شده. ما داریم به سرعت تبدیل به اولین ملتی می‌شیم که جمعیتش متشکل از قهرمانانی هست که هیچ کاری نمی‌کنن جز تحلیل از هم.

#جز_از_کل_استیو_تولتز


قبلا فکر می‌کردم کتاب صوتی اون طور که باید حق مطلب رو ادا نمی‌کنه. چون دوست دارم متن رو ببینم و خودم بخونمش و گاهی یک جمله، یک پاراگراف و حتی یک صفحه رو بارها بخونم.

جز از کل اولین تجربه من از کتاب‌های صوتی بود که عقیده‌م رو درباره این موضوع تغییر داد. شما تصور کن داری از خیابون رد می‌شی، از جلوی مغازه‌ها رد می‌شی، توی ایستگاه منتظر اتوبوس هستی و یک نفر داره توی گوشِت کتاب می‌خونه!

منتظر اتفاقات خوب (حورا)
۰۵ مهر ۹۷ ، ۱۱:۲۹ ۲۰ نظر

به نام خدا
چند روز پیش کتاب‌های هفتم رو دیدم. چندتا کتاب هست که زمان ما نبود مثل کار و فناوری ، تفکر و سبک زندگی.
یکی از آموزش‌هایی که به شدت کمبودش می‌تونه حس بشه آموزش کمک‌های اولیه است. اسمش می‌تونه چیز دیگری هم باشه. ولی محتوایی که براش در نظر می‌گیرند باید بتونه مخاطب رو لااقل در حدی که بدونه با یه آدمی که یهو غش کرده چیکار کنه آگاه کنه! مواجه شدن با صحنه تصادف، یا آدم در حال تشنج هم که جای خود دارد!

خب ما این آموزش‌ها رو ندیدیم و متاسفانه دنبالش هم نرفتیم. پس وقتی که دوستمون یهو غش میکنه، از حال میره و دراز به دراز میوفته روی زمین، خیلی طبیعی هست که همه‌مون دست و پامون رو گم کنیم و تنها کاری که بتونیم انجام بدیم صدا زدن اسمش هست!!
ولی من یه کار دیگه هم بلدم و اون هم آب پاشیدن هست! که البته ماهی معتقد هست من در اون لحظات داشتم نیلو رو می‌شُستم! خب شما هم اگه جای من بودین و با پاشیدن یک مشت آب روی صورت آدم غش کرده با هیچ واکنش کوچیکی در حد پلک زدن روبرو نمی‌شدید بطری رو روی صورتش خالی می‌کردید! خود سوژه مذکور هم خاطر نشان کرد که در حال سِیر به ملکوت اعلی بوده که من یک دبّه آب خالی کردم روش! در واقع یه دبّه آب نبود و نصف بطری بود. که من نصف بطری رو ریختم روش و نصف دیگه رو هم می‌خواستم به خوردش بدم که ریخته شد روش!  و البته نزدیک بود خودم با دستای خودم و با مشارکت ماهی دوباره بفرستمش ملکوت اعلی! دستم رو گذاشتم روی دستش که ببینم دمای بدنش اومده پایین و آیا از افت فشار به این حال و روز افتاده؟! که دیدم نه دستاش گرمه و ماهی هم تایید کرد! بنابراین هر دستی رو که شکلات و بیسکوییت به سمتمون دراز می‌کرد رو رد می‌کردم که نکنه فشارش رفته بالا، هیچی ندید بهش! بعد آدم‌های اطرافمون که من در اون لحظات اصلا نمی‌دیدمشون رفتند نمی‌دونم کی رو خبر کردند! یه خانمی که نمی‌دونم مسئول چی بود بالای سرمون ظاهر شده بود و داشت احوالات می‌پرسید! دستش رو گذاشت روی دست‌های نیلو و گفت این چرا اینقدر یخه؟! منم گفتم نهه گرمه که:/ بله دوستان. من و ماهی در اون لحظات خوفناک فشارمون پرت شده بود پایین و دمای بدنمون هم همینطور و در نتیجه فکر می‌کردیم که دمای بدن نیلو عادیه!! حالا خوبه دوغ و ماست توی دست و بالمون نبود وگرنه به خوردش می‌دادیم که بیا بخور فشارت رفته بالا:|
بعدش که من داشتم سناریو رو بازنگری می‌کردم با یک سری مجهولات روبرو شدم! من چجوری کیفم رو پرت کردم اون گوشه کلاس؟! بعد رفتم بطری آب از توش درآوردم و دوباره کجا پرتش کردم؟! درِ بطری کجا رفت؟! نیلو دقیقا توی آستانه در خورد زمین و راه ورود و خروج رو بست، اون لحظه ما داخل کلاس بودیم، ولی وقتی نیلو به هوش اومد من بیرون نشسته بودم:| آیا از دیوار رد شدم؟! ماهی مگه چندتا دست داره؟! من هر چی دستم میومد می‌دادم بهش، اونم می‌گرفت؛عینک، بطری، لیوان، کیف خودش، بعد کیف من رو رفت از روی زمین برداشت! چرا پس من هیشکی رو ندیدم و نشنیدم!؟ ماهی میگه یکی از پسرها اومده بود بالای سرمون و یه چیزایی می‌گفت! میگم چی؟ میگه گوش‌هام از کار افتاده بود!  خب من چشم‌هام هم از کار افتاده بود، سایه‌ش رو هم ندیدم! میگه ولی داشت در باب کمک‌های اولیه یه چیزایی می‌گفت! خب باید بهش می‌گفتیم ما از کمک‌های اولیه فقط بخش آب‌پاشی و آبیاریش رو بلدیم!

منتظر اتفاقات خوب (حورا)
۰۳ مهر ۹۷ ، ۱۸:۳۸ ۶ نظر