به نام خدای جان
سخن اول: سلام!
سخن دوم: دلتنگ بیان بودم!
سخن سوم: تا یه جایی میشه بدون اینترنت دووم آورد!
سخن چهارم: گفتم که دلتنگ بودم!
سخن پنجم: خیلی خوش گذشت!!
سخن ششم: چند روزی هست از سفر برگشتیم ولی سر سیستم خلوت نمیشد که من بیام اینجا!
سخن هفتم: با عرض معذرت بابت تاخیر در جواب دادن نظرات متن قبلی!
سخن هشتم: تابستون خوبی بسازید.
*من خنده زنم بر دل، دل خنده زند برمن
اینجاست که می خندد، دیوانه به دیوانه*
به نام حضرت دوست
یه زمانی بود که اگر به کسی می گفتم التماس دعا، به زبان می گفتم و شاید فقط پنجاه درصد التماسم از ته دل بود! دوست داشتم خودم، خودم رو دعا کنم. خودم، خدا رو صدا بزنم. حاجتم رو، خودم از خدا بخوام! فکر میکردم اگر به کسی بگم دعام کن، یعنی یه واسطه قرار دادم بین خودم و خدا. که این واسطه برای من، معنی فاصله رو میداد! دوست نداشتم این فاصله بین خودم و خدا رو!
حتی دعای توسل هم نمی خوندم! حرفم سر اعتقاد نبود! حرفم سر واسطه بود و فاصله ای که می ساخت! با خودم می گفتم هرچقدر هم که روسیاه باشم و شرمنده، ترجیح میدم بازم به خدا التماس کنم بدون واسطه! که من به خدا روانداختن رو بیشتر از روانداختن به بنده اش دوست دارم!
ولی یه روز که حال دلم روبراه نبود، که هر کاری کردم روبراه نشد، از سر بی چارگی نفهمیدم چی شد که دعای توسل رو جلوم باز کردم و خوندم. نه اینکه فکر کنید کلید اسراری شد یا معجزه شد! نه! ولی آدم بی چاره به هر ریسمونی چنگ میزنه، که این ریسمون هر ریسمونی نبود وقتی "اللهم" اولین کلمه اش بود!
دعا رو خوندم حتی با وجود فکر ها و حس های عجیب و غریبی که به این دعا داشتم! خوندم...و حال دلم روبراه شد!
میگن آدما وقتی به یه درمانی از ته دل اعتقاد داشته باشند، اون درمان زودتر جواب میده براشون! ولی برای منی که شاید اعتقادی به این درمان نداشتم، عجیب زود جواب داد!
گذشت تا رسیدم به روزهایی که استجابت دعاهای کسی رو دیدم و به خدا گفتم: حسودیم میشه وقتی می بینم صداشو می شنوی و دلم می خواد بهش بگم ازت بخواد که منو هم بشنوی!
گذشت تا رسیدم به روزهایی که دیدم گره های زندگیم، دونه دونه با دعاهای بقیه دارن باز میشن! وقتی میگم "گره"، فکر نکنید به مشکلات بزرگ و عجیب و غریب، که من به قد زندگی خودم، گره دارم. مثل همه! گره زندگی من برای یکی اونقدری ریز هست که گره محسوب نشه و شاید برای یکی اونقدری بزرگ به نظر بیاد که سنگ بشه وسط جاده زندگیش! ولی برای من قد گره بودند. که با دعای بقیه باز می شدند و من وسط اون حال خوب که به خدا میگفتم: شکرت که داری گره هامو باز میکنی. ته دلم می سوخت که به خاطر دعای فلانی و بهمانی... و خدا دعای منو هم شنید..و می شنوه!
می دونم که خدا صدامو می شنوه! استجابتم می کنه! ولی این روزها، عجیب دنبال دعای همه بنده هایی هستم که صداش می کنند. دوست دارم التماسشون کنم که وسط صدازدن هاشون، یه یادی هم از من بکنند!....التماس دعا.
**اگر خدا بخواد، عازم سفری هستیم و مدت زمانش رو نمیدونم. اگر حرفی زدم و یا کامنتی برای کسی نوشتم که باعث ناراحتیتون شده حلالم کنید. که مطمئن باشید هرگز قصد ناراحت کردن کسی رو نداشتم.
عیدتون مبارک باشه و اگر خدا قبول کنه دعاگوتون هستم و التماس دعا دارم ازتون!
