درانتظار اتفاقات خوب

به نام خدایی که زیباست

با میم قدم‌زنان و آهسته آهسته قدم می‌زدیم، گاهی عکس سلفی می‌گرفتیم، گاهی غری می‌زدیم و گاهی از آرزوهایمان می‌گفتیم. توی دنیای خودمان بودیم که کسی که از روبرو می‌آمد نگاهی به ما و احتمالا نیش باز و برق چشمانمان کرد و گفت شما چقدر قشنگین! فکر می‌کنم واکنش بسیاری از آدم‌ها لبخند و تشکری باشد. اما من و میم زدیم زیر خنده و گفتیم عه ما رو میگه؟ :))))))
و بقیه مسیر هی به خودمان یادآوری کردیم که ما قشنگیم!